‘‘Hayat bir sınav!’’

Bu sözün arkasına sığınarak neler yaşattılar biz gençlere.
Her yıl, her ay, her hafta, her gün sınava tabii tuttular bizleri.

Hayatımızın en değerli zamanlarını, gelecekte rahat yaşayabilmek adına harcadık. Ve bir daha çocuk olamayacağımızı bile bile razı geldik ister-istemez biz bu sınav cehennemine…

Büyüdüğümüzün farkında olmadan, sınav denizinde yüzerken mi öğreneceğiz hayatın gerçeklerini?

Başarılı olmanın sınavla doğru orantılı olduğu ülkemizde, ne zaman yeteneğimiz doğrultusunda değerlendirileceğiz?

Ve hayat bize ne zaman sınav olmaktan öteye geçecek?

Evet,
Bu duygusal fakat bir o kadar hayatın ta kendisinden ibaret olan girişten sonra gelelim saadete…

Asıl konumuz olan 7 Temmuz 2012 tarihli, bu yıl onuncu kez (onur konuğu olarak) katılacağım KPSS sınavına:



Bu konu hakkında kendi cümlelerimden ziyade, müsaadenizle bir KPSS mağdurunun yazısını sizlerle paylaşmak istiyorum:

‘‘Hiçbir zaman devlet memuru olmak gibi bir hayalim olmadı. Sabah 9 akşam 5 çalışayım, düzenli bir işim olsun istemedim. Hatırlıyorum hiçbir arkadaşımda üniversiteye memur olabilmek için gitmedi. Herkesin ortak hayali vardı; sevdikleri iyi bir işte kariyer yapmak.

Gel zaman git zaman üniversitede hayat çabuk geçti. Hepimiz mezun olduk. Belki ilk 3 ay kimse kpss lafını ağzına almadı. Bütün arkadaşlarım gözlerinde umut ve heyecanlarıyla yapmak istedikleri işleri anlatıyorlardı. Bazıları memleketine döndü, bazıları burada kaldı. Dönen herkesi kalplerinde kocaman umutlarla, ’iş bulunca İstanbul’a döneceğim’ diyerek ayrıldılar buradan.

Sonra zaman daraldı, umutlar azaldı, sabırlar tükenmeye başladı. Herkes bir çıkar yol aramaya başladı. Sonra kpss’nin adı geçmeye başladı sohbetlerde. Tek çözüm olarak kpss gözükmeye başladı. Sonra en yakın arkadaşlarım tam gaz kpss’ye çalışmaya başladı. Hayalleri, umutları, işleri her şeyleri buna bağlandı.

Kpss biliyor musun adın geçince tüylerim ürperiyor, sinirim bozuluyor, soğuk terler döküyorum. Bu kadar lanet ve adaletsiz bir sınav daha bilmiyorum.

Çok adaletsizsin be kpss;

Sadece 4 soru yapan adamları atayıp, sınavdan 96 alan arkadaşlarımı yurdumun ücra köşelerine gönderdiğin için,
Sınavı geçtikleri halde her mülakatta torpilleri olmadığından insanları atamadığın için,
Senin yüzünden hayatlarından, hayallerinden vazgeçip, sadece sana odaklanan arkadaşlarıma en ufacık iyi haberler vermediğin için,
İnsanlardan umutlarını çaldığın için,
İnsanları en verimli zamanlarında ders çalışmaya mahkûm ettiğin için,
Senin yüzünden açılan dershaneler her sene servet kazandığı için,
Senin stresin yüzünden hasta olan arkadaşlarım için,
’Ömür boyu iş garantisi’ sloganınla insanların bir ömür boyunca ömürlerini çürüttüğün için,
Aileler senin yüzünden ’garanti iş’ diye gencecik insanlara deli gibi baskı yaptığı için,

Senden nefret ediyorum kpss.

Biz seninle yakın zamanda görüşmeyeceğiz. Seninle uzaktan yakından ilgilenmiyorum. Her yıl saçma sapan hukuk sorularınla insanların hayatlarının içine edeceğine, kendi müfredatına adaleti ekle.

Adalet?

Kusura bakma kpss bu sefer ben çalışmadığın yerden sordum.
Sen buna çalış kpss ben kaçar. ’’


Unutmadan;
Yiğidi öldür, hakkını ver!

ÖSYM’ye teşekkürü borç biliriz:

Ne de olsa sınavlarda akşamdan çanta hazırlama zahmetinden bizleri kurtardığı için!
Kalem, su, şeker, saat…
Hepsi hediye!
Okunmuş pirinç de anneden…

Bir masajı eksik…
O da olsa kazanmak işten bile değil!
Hadi hayırlısı…

Bir de kopya ihtimaline karşı;
Hani diyorum,
Kemere kadar çıkarttırıyorlar çıkarttırmasına,
Fakat,
Giydirseler elleri arkadan bağlı bir deli gömleği, tedbir tam yerinde olur ya…

*

‘‘ İnsanı robotlaştıran, kendini tanımasını engelleyen, kişinin üzerinde eğreti duran bir kimlik edinmesine neden olan her türlü sınava karşıyım efendim. ’’

Barış KAYA
(Ataması Yapılmayan
Sosyal Bilgiler Öğretmeni)
4 Temmuz 2012