Bana Emanet Kaldı
Bir sevda cümlesiyim tozlu şiirlerde. . Yazılıdır adım her aşk hikâyesinde, simsiyah mürekkeple... Payıma bu düşmüş, mutluluğun değil karanlığın yarınıyım. Bir tebessümden geriye kalmış bir parça ıskartayım... Ya da hep unutulmuş bitmeyen hazanlardayım... Tarifimi yaptığım ifadelerimin neden hepsi aydınlığa hasret, yoksa sevgime mi özendi o biçareler... Yine bir beyaz kâğıda karanlığı öğretiyorum, oysa tek yaptığım sevgimi anlatmak...

Sona yaklaştığımı hissediyorum; ama bir ışık huzmesi var simdi gönlümde, giderek çoğalan, her yanı kaplayan... Gecenin en karanlık anının ardından gelirmiş şafak vakti, tıpkı senin olduğun gibi... Tam tükendim derken yaşatmaya geldin beni... Seni yaşamaya dair umutlarım bitti derken, şimdi o ışık huzmesinin güneş oluşunu seyrediyorum... Meğer vuslatın değeri uzamasında saklıymış... Gönül ne kadar kararırsa aydınlığa o kadar muhtaç yaşarmış...

Senin tarifini yapmaktan çok uzağım şimdi... Ne diyeyim sana; mezarıma dökülecek toprakta mutluluk fidanları yeşertmeni izliyorken karanlığım için sana güneş demek ayıp kaçmaz mı?... Gönlüne esir düşmüşüm. Aşk parmaklıklarının ardından kalbini izliyorum... Pişman değilim bu müebbetten beni affeyleme sakın. Azad olmak istemiyorum hayatım sende saklı... Açılıyor cennet gözlerine baktıkça gönlümün karanlığı... Yarınlarım ve gönlüm sana ait sevdiğim... Seni ömür boyu sevmek bana emanet kaldı...

Enes Başak
www.enesbasak.wordpress.com