Bir varmış, bir yokmuş… Zaman zamansızlığa doğru akarken, sevdalar yerli yerinde dururmuş. Zamana ne ki sevdadan, sevda zamandan yoksun. Varlığın olduğu her yerde sevdanın olduğu da aşikâr… Ama hep bir tezatlık varmış; ne kadar çok yanarsa bir yürek bir o kadar da yerden yere vurulurmuş bilerek. Sevdasını mı kıskanırlardı, yoksa yüreğindeki güzellikleri mi bilinmez… Kim bilir belki de dünyanın o güzelliklerin bedelini alış şekliydi. Angut kuşu gibi bir yüreği güzel varken, gökyüzünün bütün hâkimiyeti yırtıcı kuşlarındı. Angutsa yerden yere vurulan sadakat timsali. Ve onun gibi yüreğinde güzellik taşıyan daha ne kadar varlık varsa kıymeti bilinmez, hâkimiyet eline verilmezdi. Tabi ya hâkimiyet zalimlerin hakkı değil miydi ki zaten(!) Hâlbuki bir şans tanısalardı yerden yere vurmak yerine. Belki de hâkimiyet yüreğine nazikçe dokunmasını bilenlerindi. Belki de en çok sevdaya yakışırdı hâkimiyet. Denemedi ki kimse nereden bilinsin? Zalimin tahtını devirip sevdalısını oturtmadı ki kimse başköşeye. Kim bilir gül gülistan olurdu belki de şimdi zalimiyet yerinde…