Gecenin dudakları öperken yeryüzünü kısraklar kulaklarına fısıldardı aşk şakılarını. Koklaşırken gözleriyle.Kırda ince bir gelincik açardı.Bulut kendi mavisini kendine gizlerken.Ve ben sarılırdım senli yanlızlığımı kendi kollarımla.

Tarardı yelesini rüzgar saçların gibi.Sonrasında deli taylar gibi koşardık ürkekce. Meleğin kanatları uzaktan göründüğünde tel çitlerin yasaklığında hırçınca dönerdi toknaklarım.

Güneşini saklasada bulutlar IŞIKLARIN görünürdü uzaklardan örülürdü içime.Deniz çarşaflık ederdi gördüklerimize.Bozkırın kuruluğuna dalardı bakışlarımız.Ormanın sonbaharındaki yapraklarda koşardık.

Kışın kırağısı düşerken kirpiklerimizde sallanırdı ama biz umursamazdık kavuşma çoşkumuzla ilerlerdik.Bildiğimiz topraklar ayaklarımızda.

Hüzmeler inerken ormanımızdaki ruhumuza çoçuklar gibi şen kalırdık. Yalan baharlar lavantalar açtırıken yalnızlığımızda.Gözlerimizde özlem tüterdi tükenircesine.Kır önümüze kızıl arkamıza sarı çiçekler bırakırken düş koşmalarımızdaki kuyruğumuza.

Ahşap eski evimiz dönerdi harabeye bizsiz.Güneş kuruturken yanımızı kış gibi hatırladığım karlar üzerinde sen gelirdin esaretindeki bana kokunu getirmelere.Bulut kara görünse de.

Gözlerimde bir melek görünürdü.Uzatırken ellerim dokunmak istediğim kanatlarıydı.Kelebek.
İşte o an sen yanımda olurdun üryan terli koşmalarımıza dalarken kış ülkemizde. Kutsal meşedenin yapraklarından düşerdi baharın ilk IŞIKLARI. Biz aşk bahçelerinde deli taylar gibi koşardık.Özgür bir aşkı bilinmeyen lisanla herkesin anlayacağı dilde haykırırken.Sessice fısıldardık tüm insanlığa aşkın şarkısındaki adını....
Bir tay bir papatya bir de güneş şahitti aslında söylediklerimiz gözlerimizdeydi deniz gibi...Pınar gibi...Gök ve yerin buluştuğu kadar büyüktü düşündüklerimiz. Biz gibi....