Sebebini bilmediğim hüzünlerin pençesindeyim. Gelen sonbahar mı, sen mi, ben mi bu hüzünlerin sebebi çözemedim. Öyle bir tufan ki bu hissettiğim; sanki mutluluk benden güneş kadar, ay kadar uzak. Erişmek İmkansız gibi eziyor beni.

Ah be sevdiğim; bu hüzünlerin içinde seni de kaybettim. Daha önceleri ne çok severdin beni. Ama şimdi; bana bakarken bile bensiz gözlerin. Eskisi gibi sesimi duyunca neşelenmiyorsun. Günde üç defa telefon da açmıyorsun. Her gün kapıdan girince; derin bir off çekiyor, hal hatır sormuyor, hatta küçük bir buseyi bile esirgiyorsun...

Sevgin bitmiş tükenmiş gibi. Sevgi dediğin böyle biter miydi? Şiirler yazdıran, destanlara konu olan, şarkılarda çınlayan sevgiler gibi değil miydi bizim sevgimizde böyle bitiverdi?

Hee aklıma gelmişken; son zamanlarda seni halâ çok sevdiğimi söyledim mi ?
Söylemedim mi?
Hadi yaa!
Ama hiç bitmedi ki. Hep sevgin içimde.
Doğru yaa! Nerden bileceksin? İçimdeki sevginin sana olduğunu, seninle dolup dolup taştığımı, sımsıcak bir sevgiyle sana yandığımı nerden bilecek ve de göreceksin. Dedim ya içimde.

Bende önceleri böyle değildim değil mi? Her gün, her an sevgimi sana söyler, hissettirirdim. Gecelerimde seni yaşar, gündüzlerimde senle gezinirdim. Sadece seni seviyorum demek için telefon ederdim. Sana; seni seviyorum demeyeli, uzun zaman oldu değil mi?

Ah be hayat! Ne çok zorluk vermişsin bana. Sevdiğime; onu sevdiğimi unutturacak kadar batmışım senin zorluklarına. Sevgimi içime gömecek kadar dalmışım seninle boğuşmaya. Halbuki ben böyle değildim. Her an, her saniye sevgim için yaşardım. Şimdiyse sadece seninle başetmeye çalışmak yaptığım.

Ama şimdi akıllandım. Zor hayatın da, sevdiğimin de ayrı olmalı yeri.
Anladım ki; sadece senden beklememeleyim. Unuttuklarımı sana tekrar haykırmalıyım...

ASLI DEMİREL...