Beni Affet Diyebilsem

Seslensem sana suç işlemiş bir çocuğun annesine yaklaşırmış gibi ürkek edasıyla. Affet beni diyebilsem yorgun gözlerimi gözyaşlarıma teslim etmeden önce. Yaslansam senin yufka yüreğine, dayanağım olsa şefkatin… Görebilsem seni en kıymeti bilinmez anlarda. Uyusam sonsuzluğa doğru anne sevgisi misali kollarında. Ve beni affet diyebilsem, konuşmaya başladığım ilk cümlem bu olsa… Beni affet diyebilsem unutur musun seni kırdığımı affettim diyebilir misin, ben suskun kalırım da sen suskunluğumu bozabilir misin?

Biliyorum ki şefkatin benim kabahatimden yücedir sevdiğim. Yaramazlığımın affı senin yüreğinde saklı. Sabır yarınlar için saklanan umut yığınlarıysa zor olmamalı zira affettim diyebilmek. Konuşmak isterim gücüm yetmez, sana kavuşmak isterim. Oysa sen zaten buradasın, neredeyse yanı başımdasın ama bir farkla gül yüzlüm; yakınımda olmana rağmen sana dokunamıyorum, benimsin diyemiyorum, varamıyorum sana. Anne karnındaki çocuk gibiyim, yan yanayız ama kavuşamıyorum sana… Elimi uzatsam dokunur gibiyim ama asla dokunamıyorum sana…

Enes Başak