Gideceğini tahmin bile etmemiştim, seni böyle delicesine severken ve yükseltirken yüreğimin en üst basamaklarından...
Severken düşünmüyor insan bir gün terk edilebileceğini, asla inanmıyor; gözyaşlarının bile gözlerini ıslak bir şekilde yalnız bırakabileceğine...
Birlikte güldüğüyle hep gülmek istiyor, oysa birlikte ağladığı oldu mu biriyle, hiç sormuyor, kim olursa olsun insanlar yalnız ağlıyor sevgilim...

Sen olmaktan vazgeçip kendime doğru geldiğimde, anca başlıyorum bu soruları sormaya, ama senden sonra, göğsüme bütün ağırlığıyla çöken, yüreğimi ezip geçen bir geç kalınmışlıkla...
Seninle beraber hiç ağlamamıştım ki ben, beraber gülüyorduk ya, seviyorduk ya birbirimizi, bu hep böyle devam edecek sanmıştım, belki de saymıştım... Gözyaşlarımın izleri belirmemişti omuzlarında, ıslanmamıştın yağmurumdan, ıslatmamıştım seni asla... Şimdiyse, izi geçtim küçük bir çukur var yüzümde, gamze değil, hem gülmeyeli çok oldu, bir çukur oluştu yanaklarım aşındığından, arkandan ağladığımdan...
Seninle beraber mutluluğumu da kaybettim, ağlarsam hepsi geçecek dedim, yalan söyledim ama geçmedi, gözyaşlarımın bile ağladığı hâlde bitmedi, inanmamıştım zaten geçeceğine, kendimi kandıramadım yokluğunda...
Bulursam mutluluğumu, gelirsen yanıma, sevinir miyim onu da bilmiyorum bu saatten sonra...

Sevgilim, her şey için çok geç artık, üzgünüm ki; gelmen için bile....
Pastam o kadar çok mum ağırladı ki bugüne kadar, o kadar yıl geçti ki üzerimden, görsen; alnım kırış kırış, yazarken titriyor üstelik parmaklarım, galiba yaşlandım, sen olmadan o mumları teker teker nasıl söndürebildiğime şaşırdım, hem yaşlığım hem de yalnızım, şimdi ne yapacağım ben?
Acaba bir gün unutur muyum diyorum kendime, bir gün uyandığımda içim ağrımadan kalkar mıyım yatağımdan?
Alzheimer olursam belki, alzheimer olursam bil ki; seni unutacağım...

Ahmet Kastancı