Yerlerden, çöp kutularından çöp toplayanları görmüşsünüzdür. Belki o an acımış, belki ilgilenmemiş belkide çöplerin içinden çıkan pis kokulu atıklardan burnunuzu tıkayıp geçmişsinizdir...

Hiç içindeki harmanlaşmış birbirine karışmış kağıtların, kalemlerin, bir tarağın, bir aynanın ...vs olabileceğini düşündünüzmü?
Belkide ne abuk ya da ne komik bir soru diyenleriniz olabilir...Belki o çöplerin içinde kişilerin yıllarca sakladığı ve bir anda hatırlamamak adına attığı eşyalar ya da anı defterleri olabilir...Üzerlerine dökülen yiyecekler, çürük domateslerle harmanlaşmıştır...Belki de son anda vazgeçilen bir düğün davetiyesi, ya da aşıkların üzeri şiirle yazılı resimleri...

Belki daha da değerli şeyler mesel bir alyans, bir kolye olamazmı? Sizlerde aklınızdan düşünüp üretebilirsiniz değerli ama çöpe attığınız maddeleri...

Çöpe atınca acaba adımı değişiyor? Yoksa kokusumu?

Sevgiliye yazılmış duygu yüklü bir kağıdın altında<<SENİ SEVİYORUM>> cümlesiyle biten bir mektup çöpe atıldığında nasıl kokar? Sevenin sevgisimi kirlenir? adı çöpe atılan sevgimi olur? hükümsüzmüdür artık o?

Kalbimizinde odacıkları vardır değil mi?
Sevgi odası, özlem odası, itiraf odası, yargı odası, gibi bir sürü odalardan oluşur...Ve biz gönül süzgecimizden, kişilere ait duygu ve düşüncelerimizi pekiştirdikten sonra gereken kişilerin gideceği odaları belirleriz...Artık o kişilerin bir odası olmuştur...Acaba çöp kutularına attığımız ve bir daha asla oradan alma imkanımız olmayan sararmış çöp olmuş, kokmuş anılarımızı niye kalbimizde saklamayı ve korumayı seçmiyoruz?

Kokumu yapar? yapsın! özlemin kokusu pis olmaz...Hüzün kokar, denizlerden gelen esinti gibi kokar belkide...
Neden öfkeyle kalkan zararla oturur cümlesi aklımıza gelmiyor acaba?
Neden talan etmek, dağıtmak, kırmak, atmak, yok etmekten yanayız? Neden ruhumuz savaş meydanlarına dönüştü? Neden herkes kahraman olmak istiyor? Kahramanlık benim bildiğim lider, özel, örnek kişilerdir...
Herkes kendi yaşadığı hayatın gizli kahramanı olabilir ancak kahramanlık gövde gösterisi değildir? Çöpler yıllarca sevdiği taptığı insanların resimleriyle dolu hemde bazıları hiç yırtmadan öylece atılıyorlar sokaklara...
İçim acıyor, kahraman örnek insandır, yapıcıdır atıcı değil toplayıcıdır...Uğruna göğüslenen her şey ganimet olarak, sevgi kalmalıdır geride diye düşünenlerdenim...

Duyguları, dostlukları, arkadaşlıkları yaralayıp kırdıktan sonra geriye yalnızlık kalmazmı? Yalnızlıkların kahramanı ise yine yalnızlıktır...
İşte anılarımızı çöpe attığımızda da bir başka yalnızlığın, bir başka eylemin kahramanı oluruz farketmeden...

Bugün kalbimin odalarından değişik kokular alıyorum, biraz hüzün, biraz özlem, biraz çiçek, iyotla birlikte sevgilinin kokusu karışmış gibi kokular geliyor...Ve iyiki onları çöpe atmamışım diyorum, elimdeki sararmış bir resme bakarken...

ayşe yayman(Çöpte gördüğüm dehşet verici bir manzara sonrası etkilenip yazmış olduğum bir yazıdır...
6.01.2007