Elimde valizim, içimde heyecan. Öğretmenevinin girişinden içeri önce gözlerim
süzülüyor. Merak içindeyim, biraz da sıkılgan. Ayaklarım ufak ufak yol
alırken bu sefer masalarda oturup hararetle sohbet eden insanlara bakıyorum.
İnsanlar, kırk yıl hatırı olan kahvenin hatırını bu güne saklamış gibiler. Herkesin
yüzünde aynı ifadeler, gözlerdeki ışıltılar, birbirine aktarılarak çoğalan enerjinin
mucizevi rengi.
O an heyecanla masasından fırlayan birini fark ediyorum. Orta boylu, saçları
arkadan toplu bir bayan. Duygularını yansıtan yüzü o kadar şeffaf ki. Samimiyetin
en duru haliyle gözleri ışıl ışıl.
Gülümsüyor önce.
Bu coşkulu, sıcacık gülümseme o kadar canlı ki…
Kafanızdaki o kareyi, resmedilen o görüntüyü kelimelere dökmek, ifade edebilmek
kimi zaman çok zordur. Ne söylerseniz söyleyin, ne yazarsanız yazın hepsi güdük kalır.
Bu sıcacık yaklaşımla biraz da şaşkınım.
Kim bu hanım? Diyorum içimden. Tanıyor muyum acaba?
Hay Allah! İsmini hatırlayamazsam çok ayıp olacak.
Önce kucaklıyor hanım, sonra sımsıkı sarıyor bedenimi.
Hoş geldiniz! Diyor, buğulu sesiyle.
Anlıyor sanki yaban halimi.
O an kalbim sıcaklığıyla doluveriyor.
Bir dostun eli gibi uzanıp tutuyor ellerimden.
Sanki, kendi evine buyur eden bir misafirperver.
‘Suzan hanımcığım, ben Gültekin,’ diyor, ‘nasılsınız?’
Ah! Diyorum içimden, şiirlerinden hüzün damıtan hanım bu.
Hani, ‘ Ben Bana Kalmamışım’ diyen, geçmişi sorgulayan kadın.
Hani, Zamanı döven, Zamanı Yalancılıkla suçlayan…
Zamanla sorununu bir türlü çözememiş olan şairem.
Sonrasında, aynı odayı paylaştığım oda arkadaşım…
Ortak ne çok yönümüz olduğunu gözlemliyorum,bir bir.
Pek çok konuda aynı dildeyiz sanki.
İşte o an Bandırma’lı oluyorum, adım Gültekin…
Aynı pencereden aynı şeyleri gören yüreklerle tanışıyorum bir bir.
Bakıyorum herkes birer Gülseren, birer Emine, Birer Ökkeş,
birer Nazım, birer Harun, birer Ali, birer Erden, birer Orhan…
Ayrışan markalar yok aramızda, kendisini farklı görüp ayrı tutan.
Ve hepimiz birer Fatma, birer Gülay, birer Raşit, birer Oktay, birer Mehmet,
birer Bekir, birer Taki, Birer Aysel, birer Doğan, birer Ercan, birer Hasanız…
Kimse ayrışmadan tek yürek
Kısa zamanda oralı oluyorum ben de, Bafra’lı, Kolay’lı, Samsun’lu
Sonra, Antalya’lı oluyorum, Hatay’lı, Marmaralı, Ankara’lı, izmir’li, Çanakkale.
Yabancı değiliz artık oralara.
Öğretmenevi yüreklerin barınağı oluyor.
Ve bir/ken BİZ oluyoruz sazlı, sözlü.