—Al babacığım, ilacın.

—…

—Ah! Tabi ya, ben içireceğim. Yıkayacağım da seni. Evet, küçükken de sen beni yıkardın. Hayat çekirdekten gelip çekirdeğe varıyormuş demek ki-hala birlikte bir şeyler öğrenebiliyoruz.- Biliyor musun, annem erken ölmeseydi seninle bu kadar iyi anlaşamazdık, belki seni tanıyamazdım bile. Ama keşke o da olsaydı şimdi, belki seni yatağa yatırmama yardım ederdi, ne dersin?



…



—Bak, kardeşimle tatildeyken çekilmiştik bu fotoğrafı, o günü hatırlıyor musun baba?

—…

—Hatırlıyorsun. Bu fotoğrafı da sen çekmiştin. Kardeşim benim, belki, erken ölmeseydi, o da burada bizimle olurdu. Ne dersin? İkimiz de ne güzel ağlıyoruz karşılıklı böyle. Son zamanlarda yaptığımız en zevkli şeylerden biri bu sanırım. Sana ağlamayı tekrar öğretmem çok zor olmuştu. Ben ağlamayı senden öğrenmemiştim ama. Ağladıktan sonra susmayı öğretmiştin bana, hatırlıyor musun? Hani annem ve kardeşim salondaki kanepede oturuyorlardı, kapı çalmıştı, kapıyı açtığımda karşımda seni bulmuştum. Aniden beni itip salona koştun, ben de arkandan geldim. Onları vurdun, sonra arkanı dönüp beni vurdun, tam buradan, bak. O kurşunu buradan çıkarırken anneliğimi de almak zorunda kalmışlardı baba, bunu biliyor muydun? Susmayı öğrendiğim günün o olduğunu…

—…

—Bilme. Bu silahı hatırlıyor musun peki? Hatırlamıyorsun. Hepimizi bununla vurmuştun. Şimdi bunu alıp beni yeniden vurabilir misin baba?

(vuramam!)