Hava güneşliydi.,bir ilk bahar sabahı; cıvıldayan kuşlar,dallarını üstüne doğru eğerek hemen etrafında kümelenmiş ağaçlar ve içinde,kendisinden habersiz yüzen balıklarla bir göl;hafifçe esen rüzgarın yüzeyine temas etmesiyle oluşan müziğe eşlik ediyordu.
Hava güneşliydi,tepede güneş, kayıtsız bir miskinlikle dünyayı seyre dalmış,vaktin gelip,uykuya dalacağı anları bekliyordu, ki, birden gözlerine bir mavilik erişti..
Nasıl da daha önce farkedememişti bunu..Baktıkça gözlerinde büyüyor,gözlerini alıyordu bu mavilik..Büyülenmişti güneş..
Daha yakından görmek için mavi göle yaklaşmaya başladı

Güneş yaklaştıkça dünya ısınmaya başladı..Gölün etrafındaki hayvanlar ağaç gölgelerine, içindeki balıklar,ısınan yüzey suyundan muzdarip halde,daha derine gidiyorlardı.
Olan bitenden habersiz göl buharlaşıyordu.
Buharlaştıkça küçülüyordu
Buharlaşıp küçüldükçe göl, güneşin gözünde büyüyordu..Daha iyi görebilmek için dada bir yaklaştı güneş..
Güneş yaklaştıkça göl ısındı,buharlaştı ve küçüldü
Göl küçüldükçe, güneş, daha hızlı yaklaştı
Güneş yaklaştı..göl küçüldü..küçüldü..
Ve kayboldu....

Gölün kendisinden kaçtığını sanan güneş,reddedilmenin hüznüyle ağlamaya başladı
Gözyaşları yağmur olup dünyaya düştü..dağların zirvelerine,ağaçların dallarına ve kuşların gagalarına dokunup toprakta birikti..bir göl oluştu..

Güneşli bir gündü..etrafı neşesiyle serinleten gölün suları, üstüne çevrilmiş güneşin gözleriyle ısınıp buharlaşmaya başladı...güneş,muradına ermek için yaklaştı.yaklaştı. göl eridi...

Derler ki, gölün güzelliğiyle büyülenen güneş o kadar ateşlenir ki hafızasını yitirir,ve bu deveran her daim sürüp gider.
Ve yine derler ki, gölü güneşe bu kadar çekici kılan,onun, kendi gözyaşından oluşuymuş..
Yağmurun yağarken etrafı hüzne boğması da bundanmış ..