Küflü paslı yüreğimin ortasına, korkusuzca dalan bir sevdanın kanlı pençeleriyle boğuşuyorum bir sokak lambasının vurduğu ışıkla parlayan gözyaşlarımın içinde...
Dilimde can çekişen kelimelerim ve siyah gözlerin koparıp kaybediyor herşeyimi.Yağmur bulutlarının yatıya geldiği gözlerimden çıkan alevler yakıyor dört yanımı. Kafamdan geçen düşünceler ayyuka çıkmış,kalbim olmayacak bir aşkın tutsağı olmuş, hayatım cam kırıklarına dönmüş gözlerinin içinde.Boyundan kopup yer dağılan kolye misali saçılmış yerlere tüm umutlarım.
Uzak şehrimdeki titrek ışıkları izliyorum üstüne ismini yazdığım buharlı penceremden.Yüreğim gibi onlarda üşümüşki titriyor ilerde.Seninle aynı şehirde nefes almak yeter mi bana? Kalbim sana gelecek cesareti bulabilir mi kendinde? Aynı şehirde vermesekte nefesimizi, gökyüzü aynı,yıldızlar aynı, her yerde aynı sokaklrın karanlığı...Dilim bunlarla avunsada, dokunmuyor yüreğime hiç bir teselli.Vuslatı bekliyorm artık.senin farkında olamayacağın vuslatı...Ne kadar bilmesende hislerimi korkuyorum seninle aylar sonra yan yana gelmeye.İçimde başlattığın fırtına bir anda dolaşıverir ayaklarıma diye ürperiyor içim.Uzun zamandır görmediğim gözlerinle karşılaşınca gözlerimden yere çakılacak tek bir damladan, karşında yenik bir yürek olduğumu hissettirmekten,...öylesine korkuyorum ki.O yüzden gelgitlerde saplı kaldı yüreğim.
Her gece senin hayalini izliyorum çıplak duvarlarda,her gece kapanmayan gözlerimde demlenir senin gözlerin.yastığımı esir alan gözyaşlarımı bir kez daha teslim ediyorum ellerine ve sana yolluyorum her gece ne varsa düşümde.Ve her gece ’’iyi geceler’’ diliyorum o güzel gözlerine.
Sen uzaklarda uyurken ben seni yaşıyorum her gece.
Sen bilmeden, sessizce...