Aklımın mı yoksa kaderimin mi oyunu bu hala anlamış değilim. Dalga dalga yayılıyorsun hayatıma her geçen saniye biraz daha fazla. Seni tek sanarken meğerse dünyada senden ne çok tane varmış hala nefes alan. Şakacıktan mı yaptığın yoksa intikam için mi? Ne çok sen olmuşum ben. Hissedemiyorum artık kendi benliğimi. Benliğimi bile kaybetmişim çünkü.
Hayata dair ne varsa seninle başladı seninle bitecek bende derken ne çok inanmışım buna ve en çok da ben inanmışım.
Hiç mi duymuyorsun çığlıklarımı sevgili, hiç mi çınlamıyor kulakların. Ne çabuk sildin parmak izlerimi kapağı açılmamış kitapların üzerinden. Peki sen; gülüşlerini bana inat mı dağıttın herkesin yüzüne. O bakışlarını unutmayım diye mi ödünç verdin millete. Onlar yalnız sende güzel sevgili, onlar yalnız sende güzel.
Yıllar çare olur mu gerçekten kanayan yaralara. Siler mi için için akan gözyaşlarını, yeniden gülümsetir mi insanı, kurdurur mu tekrar hayaller yine en tozpembesinden… öyle mi; peki neden çare olmadı yıllar kanayan yaralarıma, peki neden hala aklımda hiç çıkmamacasına. Unutmam gerekirken hayata yaydı seni, izlediğim her filme, gülümsediğim herkese, kurduğum her hayale bir parçanı verdi. Kiminde gülüşün kiminde yürüyüşün, kimine bakışların, kiminde adın...!
Herkes de ama herkes de bir parça tadın. Söylesene sevgili böyle mi avutacaktı beni yıllar…