Anam gelir gözlerimin önüne hayal meyal.Gözlerinin içi gülerken bana bakışı.Aman Allahım o ne güzel hazdır onu hatırlamak.Yüzüme tatlı bir tebessüm yayılır. Sonra yavaş yavaş gözlerim nemlenir.hüzün bulutları dolaşır en derininden.yüreğimde cam kırıkları, param parça.Şu an yanımda olsa geçer içimden.Başımı kuçağına koysam ve uyusam,uyusam ,uyusam.Şimdi ne alaka diyeceksiniz babalar gününde anayı anlatmak.Her özel güne annemle başlamak isterim.15 yaşındayken anasını kaybetmiş biri olarak.Size bir şey diyeyimmi?Ben yıllardır anneler gününden nefret ettim.Hep aynı hüzün hep aynı hüzün. Hiç hafiflemeden daha bir derinleşerek.
Sonra babam gelir gözlerimin önüne,aynı hüzünün ve acının farklı bir versiyonu.Bababmın bize hem analık hem babalık ettiği uzun seneler.Uzun kış geceleri gelir gözlerimin önüne,bir ana şevkatiyle üstümüzü örtüşü.Babam baba gibi babydı.Yemek yaparken izlerdim babamı.hiç bir yemekte bulamam babamın el lezzetini. Dünyada tanıdığım en dürüst ve inançlı insandı. Sonra babamın son zamanları gelir gözlerimin önüne.şu an yazamayacak kadar gözlerimi dolu hissediyorum. Babacığım sana layık evlatlar olabildikmi bilemiyorum.kusurlarımız varsa bağışla.
Evet ben babalr gününden de nefret ederim.ama babamı kaybedişimden daha önceye dayanır bu nefretim.yanlış anlaşılmasın kaybedişler nefrete götürmez beni.Sadece özel günlerde büyük bir hüzün ve duygu yoğunluğu yaşarım.Bundandır özel günleri sevmeyişim.Byramlarda dahil olmak üzere.Ah o cam kırıkları.
Şimdi ben hayatımdan ayrılmış babaların gününümü kutlayım. Hadi kutlayalım. Dualarım sizinle. Mekanlarınız cennet olsun…..
Ayşe Kadıoğlu Yıldız