GİDEMEDİM
Gittiğin günden beri değişen pek bir şey olmadı buralarda
Kaldırımlar, sokaklar, dükkanlar bile hala aynı bu şehirde Sadece sen giderken çiçek açan ağaçlar yaprak döktü birer birer Tıpkı gönlümün umutlarından vazgeçip solması gibi Birlikte gezdiğimiz park, saatlerce oturup güzel günlerin Geleceğimizin hayalini kurduğumuz o çay bahçesi hala aynı bu şehirde Değişen bir ben oldum sensiz kedere büründü ruhum Sensiz bomboş kalan bu koca şehre küstüm Senin olduğun zamanlardaki kadar gülmüyorum artık Her sabah umutla merhaba demiyorum gelen yeni güne Kendimi sensiz yabancı hissediyorum doğup büyüdüğüm bu şehirde Eskisi kadar uyumuyorum, senden sonra kendime hiç iyi bakmıyorum Sen giderden yalnız gitmedin aslında, hayallerimi de alıp götürdün yanında Artık öylesine yaşayan bir bedenden ibaretim, sensiz ve umutsuz Ruhum şimdi bıraktığın acının koynunda can çekişiyor Sen seni seven gönlümü yaşarken ölmeye mahkum ettin Biliyor musun? Kaç kez çekip gitmek istedim bu şehirden Kaç kez eşyalarımı toplayıp bir bavula yola koyuldum Gidemedim her defasında vazgeçip geriye döndüm Her köşesinde senin olduğun, Buram buram sen kokan bu şehirden gidemedim Senin hayalini bu şehirde bir başına bırakıp, Senin gibi insafsızca çekip gidemedim Özür dilerim Sevgilim ben senin hayalini bile terk edip gidemedim Ayşe KARADENİZ Şiirime ses olan can ağabeyim Mustafa KARAAHMETOĞLU’na gönül dolusu teşekkürler… |