Ayrılığa AğıtBu kaçıncı ayrılık bu ne z/amansız gidiş Ardınsıra yaktığım, nice sayısız ağıt Her gidişin bir vurgun, bu nasıl bir kahrediş Yetmedi yaza yaza, tükendi kalem, kağıt Şimdi biçare kalbim, yaz ortası karakış Niyetin gitmek ise, korkma düşmem peşine Bir gelip, bir yok olan, manasız gidişine Geç de olsa anladım iş kalmakta değilmiş Muamma bir atiden, medet ummak boşuna Benimkisi sadece, boş yere bir hayâlmiş Biraz daha belki de gitmek için hoşuna Kalbimse iki büklüm eğildikçe eğilmiş Kabahatim sevmekse tek suçlusu âşk olsun Aşka değer vermeyen varsın kahrından ölsün Aslında tüm suç benim, bu hale getiren ben Bile bile sonunu neden kabul ederim Kalmadı senden yana o bendeki eski sen O zaman kalmak niye kovulmadan giderim Bütün hayallerimi öldürüp yok ederken Farzet ki sen değildin o delice taptığım Her türlü hastalığı şifa diye kaptığım Zaten ne kaldı senden, âşkımızdan geriye Gömüldü birer birer senli tüm hatıralar Ruhum titrek mum gibi, günden güne eriye Dilim konuşmaz oldu, lal kesti bu sıralar Âşk desen harelendi, çoktan döndü griye İyisi mi boşvermek, unut gitsin temelli Bu sevdamızın sonu, ayrılıkmış besbelli Kardelen Çiçeği |
Sonsuz saygılarımla