Ben Gönül Kırmam
Şu mahzun kalbime vurmayın yeter,
Vursanız da birgün, ben gönül kırmam. Ne makam hevesi ne şöhrettir derdim, Yorsanız da birgün, ben gönül kırmam. Ne kıskançlık ne kin, barınmaz bende, Zenginlik, mal, mülk biriksin sende. Ben böyle diyorum, siz aksi yönde Görseniz de birgün, ben gönül kırmam. Saydım ki ’yaşanan, üslup kazası.’ Sızlıyor tenimin bütün azası. Hakkımda umumca idam cezası Verseniz de birgün, ben gönül kırmam. Kırılırım elbet, benim de canım var. Yirmilik genç gibi heyecanım var. Sanırdım ’herkesle insicamım var’ Sorsanız da birgün ben gönül kırmam. Gerçeğin tespiti, sanmayın "övgü" Kitabımda yoktur, insana sövgü. "Yaşanır, normaldir bir kısır döngü" Derseniz de birgün, ben gönül kırmam. "Gönül koyar derler, dostu dostuna." Laf mı denir doğru lafın üstüne? Girilmez izinsiz bağa, bostana. Girseniz de birgün ben gönül kırmam. Konunun özüdür, anlayıp demek, Gözümde kutsaldır her türlü emek. Yenilmez davetsiz bir lokma yemek Yerseniz de birgün ben gönül kırmam. Maddeye dönüştü insanlık tümden, Çay bile kendine pay ister demden İçim eziliyor efkardan, gamdan Kırılsam da birgün ben gönül kırmam. |