Akşam Voltası
Bir sessizliğn avlusunda bulmuştum seni
Üstümüz başımız pişmanlık Zihnimiz çilekeş Rüzgarlar kadar dağınık Susamışlıktı bizi yaklaştıran Uzaklaştıran yıpranmışlık Oysa bilmeliydik hiç kimse kendi portresini yapamaz tek başına Ne kadar fırça darbesi vursada hayata Sessizlik seni avucunda tutuyordu Beni yorgunluk Fırtınalar kopsada içimizde Bir mezar kadar durgunduk Tanışmak istemedik belki de birbirimizle Seninki kendinden firardı Ve zehirli ay ışığından Benimki umutsuz bir akşam voltası |