- hebâ -’henüz bizimkisi bütün sözcüklerim çıplak ve harflerinin nezdinde duygularım bile italik değeri pi sayısından az bir hüzün bölündükçe acımız içimizde kalan hep ayrılıktı... bir ben miyim nemlenen göz yaşlarımı ipe asıp kurutan bir sen misin yüreğime mim harfi gibi d-okunan.. anla işte yokluğun var hiçimde varlığın ise yok içimde II. ve seni bir kareye anı diye değil aşkı tanı diye attım ve gömerken kalbime sevdamı dilimin kabrine ’işte ben öyle azrailsiz yitiyorum candan hâlsiz...’ acının müstakbel eşi hiç mi (t)elif hakkı yoktu aşkın aşkı pasif-lora gibi uyutup unuttum bir rüyanın içinde seni büsbütün bak yine beni bana üzdün öyle ağırca din’di ve tam da o anda küfrü bastım yarama tuz’aklandıkça tenimde yâr-an... III. en nihayetinde d-üşüyordum sensizliğe düşü-yordun sen de sen halen eliftin tektin dimdiktin ayakta bense lâmdım ilâmdım idâmdım bu aşka vebâlsiz bir ömür gönlüne hebâ olurken.... Fatih Aydemir |
Gönül sesiniz daim olsun.....
Haz alarak beğendim…
....................................Saygı ve Selamlar...