FKM Sözünü Tutuyor

Gerçek hayat hikâyelerinden esinlenerek yazılan oyun, bu kez bir sözün peşinden gidenin değil, geri kalanın hikâyesine odaklanıyor.

Bir ’söz’ ile başlıyor hikâye. Ömer abi ailesiyle vedalaşıyor, oğlunu, eşini çocuklarını bırakıp yurtdışına gidiyor. Sözün peşine... Yolda talihsiz bir kaza geliyor başına, ölüyor. Acı haber tez yayılıyor ve kalanlar koca bir ağacın, sözün gölgesinde yaşamaya çalışıyor. Ömer abiyle dirsek teması kuran üniversite öğrencileri ve ailenin elinden evini almaya çalışan kötüler de dahil olunca, hikâye bir yüzleşmeye dönüşüyor.

Daha önceki oyunlarda bir sözün peşinden gidenlerin hikâyesini sahneye aktaran FKM Tiyatrosu bu sefer gözünü kalanlara çeviriyor. Onların acılarına, gidenin verdiği söze sadık tavrına, inancına... ’Mahalleye biri geliyor, her şeyi değiştiriyor’ ezberinden uzaklaşan oyun yaşanmış hikâyelerden oluşuyor. Ömer abinin sözü karakterleri bir arayışa itiyor, eşi rahat uyuyamıyor, öğrenciler sözü tutmak için çırpınıyor. Oyunun yönetmeni Ömer Okuyan farklı reji dokunuşlarıyla bu duyguları sahnede işliyor. Örneğin bir gölge ölüm haberini eve getiriyor, salonun farklı yerlerinden gelen ışık yumakları eşin yüzünü aydınlatıp verilmiş sözü hatırlatıyor. Bunlar oyunun görselliğine büyük katkıda bulunuyor ama bazı objelere yüklenen anlam (başlangıçta salıncağa iki çift ayakkabı konulması) oyuna hizmet etmediği için kafada soru işaretleri bırakıyor.

Söz, duygusal anlamda ağır bir oyun. Duygu grafiği şekillendirilirken denge gözetilmiş. Oyunun ritminin düştüğü yerde eğlenceli sahneler ile tempo artırılıyor. Öğrenci evindeki diyaloglar ilk önce akla geliyor. Şakaları, sakarlıkları seyirciyi güldürüyor. Yönetmen Okuyan, "Karakterlerin gerçek olması bizi çok düşündürdü. Yazarımız birçok yaşanmışlığı oyunda birleştirdi. Ortaya dokunaklı bir öykü çıktı. Biz olayları abartmadan ve hafife almadan anlattık." diyor.

Oyunun en büyük handikabı, genç oyuncularla oynanıyor olması. Çünkü bir oyuncuyu en çok yaşını ikiye, üçe katlayan bir karakteri canlandırmak zorlar. Söz’de bu tuzağa düşmekten kaçamıyor oyuncular. Gerçekçi bir oyunda 20’li yaşlarda bir oyuncu 60 yaşındaki bir karakteri canlandırdığında gerçek hissi uyandırmıyor seyircide. Rol yaptıkları açık ve net görünüyor. Bu da belirli periyotlarda duygunun seyirciye geçmesini engelliyor. Oyuncular iyi niyetle rollerini yapmalarına rağmen bu çukura girip çıkmaktan kurtulamıyor.

Finalde oyun boyunca dile getirilen söz tutuluyor, iyiyle kötü arasında git-geller yaşayan muhtar yurdun açılışını yapıyor. Söz burada bir metafora dönüşüyor. Dilden dile dolaşan, çantaya girip yeni bir dünya inşa etmek için yola çıkan bir metafor... Bu aktarım oyunun temelini oluşturuyor bir nevi. Söz, FKM Tiyatrosu Genel Müdürü Ahmet Servet Ertosun’un "Üst üste koyarak daha iyiye gidiyoruz." sözünü doğruluyor. Oyun bize daha profesyonel ve ses getirecek prodüksiyonların sözünü veriyor.