YAŞAMIYOR İNSAN
yaþamak; o kadar aðýr geliyor ki þimdilerde
anlamlandýramýyoruz hiçbir þeyi.
sanki bir evrenden baþka bir evrene geçiyormuþuz gibi
sanki yok olmak gibi...
acýlar, hüzünler, dalýp dalýp gitmeler...
ve ardýndan bir sigara yakýyoruz
eylülün derin ve solgun karanlýðýnda
hüzünlerin en aðýr bastýðý
yaþanýlanlarýn düðümlenip içe atýldýðý
yine en iyi yaptýðýmýz þeyi yapýyoruz;
düþünüyoruz sessizce
aðlamak istiyoruz, ama yapamýyoruz
içimize bir býçak gibi saplanýyor yalnýzlýðýmýz
pencerelere bakýyoruz
hani baþka bir evrene götürüyor ya bizi pencereler
sýyrýlýp gidiyoruz ya yaþanmýþlýklardan
belki de bundan.
kalabalýðýn içinde yalnýzýz biz
bir sokak çocuðu gibiyiz yani
yaþýmýzla uyuþmuyor yaþadýklarýmýz
kimse gülmüyor þimdi bizlere
hiç kimse
herkeste bir tükenmiþlik
solgun ve bitmiþ yüzler caddelerde
insan insana dargýn
ve herkeste akýl almaz bir çaba
hayatta kalma.
yaþamýyor aslýnda insan
yaþamýyor!
yaþamýyoruz biz
hani diyorum ya hep hayatta kalmaya çalýþýyor insan.
Sosyal Medyada Paylaşın:
sercan karayiğit Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.