vakit kısa.ayrılık çağırıyor bizi...

ýþýklarý söndürün acým katlanýyor
gözlerim deliriyor karanlýðýn öfkesi gibi
parmaklarýmý bile oynatacak umudum yok
içim içimle yüzleþtikçe karanlýðým kararýyor
kendime kabul ettirerek vaktim daralýyor
içimdeki o duygu ve gözlerin
ele ele tutuþamadan ayrýlmýþ yollarýndan
kararmýþ günler uçurtmalar uçamamýþ
gidilememiþ hiç bir vakitten
yanýp yanýp derin bir uyku alýyor
þuan sessizliðimizi..
neler söylesek seninle
neleri baþarabiliriz desek
biliyorsun hepsini kaybedecektik.
bunun ciddiyetini örtemedik.
yolumuz bir cenaze gibi aktý içimize
kendi bakýþlarýmýzda öldürdük bizi
hiç bir göz yaþý taþýyamadý bizi
üzüldük seninle
onca imkansýzlýklarýn içinde bulduk birbirimizi..
yalnýzlýðýmý yendin
koydun kendini yüreðime
oraya sýcacýk bir yuva yerleþtirdin
ben hiç þikayetçi deðildim
sende biliyordun ki yaðmur insanýn derinliklerine akar
sen benim bütün derinliklerime aktýn
tüm ýþýklarým özledi seni þuan
sesini yüreðime serp belki
son kez bile olsa gözyaþýmla uðurluya bileyim seni
sessiz bir þekilde ölüme rahatça gidebileyim
son kez bak gözlerime o kara gözlerinle
ben bitiremesemde
sen bitiremesende
gözlerimizden akan o son damlalar bitirdi her þeyi
her þeyi bize anlatarak bitirdiler..
ve ben her þeyimi sende býraktým.
ne bir damla merhamet ne de bir damla avuç dolusu umut.
hepsini gittiðinde sana býraktým.
þefkatimin umudu hepsi hepsi sende dursun.
kendine de bana da iyi bak
olur mu...
Yunus özay.
Sosyal Medyada Paylaşın: