Yüzüm her mevsimi sonbahar yaþadý. Gözlerim hep kýskandý bulutlarý. Hýçkýra hýçkýra gürlemedi dökerken damlalarý. Iþýldamadý ve topraða teslim edemedi acýlarý. Sustuðunda, hiç çehresine güneþ doðmadý. Sessizce kimsesizce kuytu köþelerde, Gecenin koynunda tavana dikilen bakýþlarda, Akmaya fýrsat bulamadan yanaða kavuþmadan, Silindi gözyaþlarým…
Kumsalda oturdum çoðu vakit. Güneþi teslim ederken akþamýn serinliðine, Çýplak ayaklarýma deðen denizin sularýna, Yalnýzlýðýn pýnarýndan taþtý gözyaþlarým… El ele tutuþup yürüyen çiftleri uzaktan seyrettim bazen. Sevinç kýr çiçeklerinin her tonu vardý yanaklarýnda. Mutluluk buharlaþýyordu sevgiyle piþen yüreklerinden. Sensizliðin gölgesinden süzüldü gözyaþlarým… Sensizliði mýrýldayan þarkýda Baðdaþ kurup aðaçlarýn gölgesinde, Bir arýnýn çiçeðin saçýný tararken, Elimdeki kuru dalla topraða garip þekiller çizerken, Derin iç çekiþlerin nefesinde süzüldü gözyaþlarým… Hiç güneþle öpüþmedi. Ay ýþýðýnda yürüdü ýssýz kaldýrým taþlarýna. Sararmýþ bir yapraðý mesken tuttu. Savruldu sevgisizliðin rüzgârýna. Gülümseyiþini çizdi odanýn tavanýna. Mazinin tonlarýnda yürüdü piþmanlýklarýna. Ama hep gözlerden uzak seslerden ýrak. Sessizce kimsesizce süzüldü gözyaþlarým…
Ýncinen gururundan, Ýsyan etmeden ve lanet okumadan, Sebepsiz sebeplerden boþluða düþen umutlardan, Kahpe bir kurþunla yere düþen bir annenin Emekleyerek göðsüne yönelen aç bir bebek gibi, Hiçbir kaleme yar olmayan, Dertlerin çöplerine huni yapýlan bir kâðýt gibi, Sessizce, kimsesizce kavrulan yürekten süzüldü gözyaþlarým…
Ýzzettin AKYAPI
Sosyal Medyada Paylaşın:
izzettin_akyapi Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.