ellerimdeki sýcaklýk bile yok artýk,o kadar nefret ediyorum senden. hayal kýrýklýklarýný sormuyorum,gökzüyü bile anlatamaz. sen unutabilirsin,yaðmurun insanlarýn üstüne aðladýðý gibi..benide aðlatabilirsin. sahte yüzlü insanlarýn acýlarýný serme yüzüme,karanlýðýn içine atýpta susma. iki insan olurken yaþamanýn mutluluðu ve kederini birlikte göðüs gelebilirdik. sen gitmeyi ve ben de gözyaþlarýmý silmeyi kabul ettim. hüzünlü bir veda veya teselli bir ayrýlýk deðil belkide ama çok sessiz bu duvarlar. çok sessiz düþüncelerim ilk defa böyle hissediyorum,kendime acýyarak. duygusuna yenik düþen insanlarý daha iyi anlýyorum artýk,sayende katkýda bulundun.. kavramsýz bir öfke deðil sana karþý içimdeki,bir mayýn misali her bastýðýnda kanarým. savaþýn ortasýnda yaralanýp,aðýr basamaklý adýmlarýyla ömrü tükenen yaralý gibiyim. tam öldüm derken ay ýþýðýndaki güneþ çarpýyor gözlerime bir umut hala diyorum kendi kendime..
Sosyal Medyada Paylaşın:
yunus özay Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.