Bir ev, bir araba, bir çikolata!
Ne düþünüyorum,
biliyor musunuz?
bir rivayete göre,
bizden önce yaþayan insanlarýn,
ömürleri bizden uzunmuþ.
Bazýlarý üçyüz-dörtyüz yýl yaþamýþlar.
Ömürler kýsalmaya baþlayýnca,
insanlar yetmiþ,
seksen yýlda ölmeye baþlayýnca,
panik baþlamýþ,
demiþler ki,
"ya,
bu yetmiþ seksen yýl yaþayanlar da,
bizim gibi bir yer,
bir küçük ev sahibi olmak için,
çile çekip,
yokluk içinde mücadele verecekler mi?.."
Ah!
be gülüm,
sorunun yanýtý bizde elbette,
evet,
veriyoruz,
vereceðiz,
hem de öyle bir vereceðiz ki,
gözümüz yanýbaþýmýzda olanlarý göremeyecek...
Açlýktan ölen çocuklarý,
tecavüz edilen,
pazarda hayvan gibi satýlan,
aþaðýlanan küçük kadýnlarý görmeyecek,
kellesi kesilenleri umursamayacaðýz...
Kahrolasý hayat,
bize bunlarý sunmuyor be gülüm,
biz yaþamý bu þekliyle kabulleniyoruz...
Direnmek,
kabul etmemek,
iyilik yapmak çok zor deðil,
mutlaka bir yolu bulunur,
yeter ki sen yürekten iste,
ama,
yok senin mücadelen kýsacýk ömründe,
baþýný sokacak bir evse sadece,
eyvah ki eyvah,
iþte senin savaþýn orada bitiyor gözüm...
Hani,
bitiyor dediysek ilk evin için bitiyor,
arkasý gelir bunun,
derdin bitmez,
bir ev daha,
ikinci ev,
birtane kýzýma olsun,
bir tane de oðluma,
hadi oldu olacak torunu da...
Oy!
gülüm oy,
bizler elbette ki savaþý bitmeyen,
tükenmeyen "yiðitler" olmalýyýz,
ama,
bu savaþ,
ev,
bir ev daha,
bir araba daha savaþý olmamalý.
Ýnsan olma savaþý olmalý,
dünyada ki tüm çocuklarýn,
aðlamadan,
çikolatanýn tadýný öðrenme,
yiyebilmelerinin savaþý olmalý...
Dünyanýn,
tüm çocuklarýndan özür dilemeliyiz,
savaþýn bu olmalý,
"Özür dilerim senin hakkýný çaldýðým için,"
"Özür dilerim sana þeker deðil de,
kendime sayýsýz araba,
evler aldýðým için,
hadi beni affedin affedebilirseniz..." demeliyiz!..
He kurban,
o küçük,
yüreði sevgi dolu,
mahsun adamlar bizleri affeder mi!
þimdiden kendimize sormalýyýz!
Atilla Yüceak Aralýk 2014
Araþtýrmacý Yazar -Þair
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.