Kalbi siper edinmiþ hüzün,
Nereye çarpsa yüzümüz, yine hüzün!
Umutsuzluk kör kurþun!
Çerçeveli resimlerde kayboluyor zaman;
Ve ölüm ne kadar yakýn, bize ait olan ne kadar uzak.
Bütün umutlar benimle beraber parça parça oldu,
Çýktým bir anda ölüm yolculuðuna, gördüm boþluðu,
Her gün gibiydi ölüm de, bütün yalancý yüzlere;
Bir tokat gibiydi bütün gerçekliðiyle!
Dimdik karþýmda duruyordu ölüm,
Ve hayat, üzerinde iþlenen tüm kötülüklerden iki büklüm.
Uyan diyordu bana bir ses;
Bir hayale benziyordu o an herkes!
Üzerimde bembeyaz umudum örtülmüþtü,
Ýþte o an yalnýz olduðum son gündü!
Birkaç nefes daha dedim içimden,
Açarken ruhumun ufkunda güller alevden,
Yine tutacaðýn eli bekliyorsun kendinden!
Yürüdüm kendime!
Geçtim herkesin geçeceði yollardan;
Sanmýþtým varacaðým en göðe,
Gittikçe anladým, vardýkça en dibe!
Anladým neymiþ yaþam, ölüm kime?
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.