Fidanlar yere düþtü; analar kan aðlýyor. Kimimiz hýrsla dolu, tekeden süt saðýyor. Menfaat kavgasýndan hep baþýmýz aðrýyor. Canlar uçup gidiyor; bizler alkýþlýyoruz.
Ne mânayý anladýk ne de nefsimiz doydu. Gözümüzü fýrsatçý, hain kargalar oydu. Kimi þuur yoksunu, tuttu, vataný soydu. Sanki aklýmýz durmuþ; sonradan þaþýyoruz.
Gidiþatýmýz kötü; hasatlar saman oldu, Nefretin ateþinde sevgimiz duman oldu. Kimi bayram ederken, kimi gül gibi soldu. Ahlâksýzlýk diz boyu; kalpte taþ taþýyoruz.
Namussuzlar rüþveti kendine hak biliyor. Þükürsüz hâlimize þeytanýmýz gülüyor. Günahlar prim yapmýþ; sevap eksik geliyor. Besmeleyi unuttuk, Kur’an’sýz yaþýyoruz.
Mehmet Akif Aksel (Kayýp Âþýk)
Sosyal Medyada Paylaşın:
aKSeL Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.