varlýðý ile yokluðu arasýnda kaldýðým yar gün geçtikçe daha da uzaklaþýyorsun benden parmak ucu kadar yakýnsýn aslýnda koyduðun engellerle ulaþýlamayacak kadar uzaksýn ayrýca mesaferi aþarým ben bilirsin güçlüyümdür birazda deli güçlüyüm de canýmýn içi sen mesafeleri arttýrmaktan yorulmadýn mý takatini yitiriyor sanki kelimelerim gün geçtikçe daha çok özlüyorum seni
varlýðý aðustos güneþi gibi yakan yokluðu þubat geceleri kadar üþüten sevdiðim sensizim kimsesizim gel artýk bitsin özlemim gülsün yüzüm nisan yaðmuru gibi gel canýmýn içi çorak topraðýmda can çekiþen duygularým yeþersin
Sosyal Medyada Paylaşın:
zey-nep0502 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.