Kim bilir! O gün kulaklarýma misafir olan kelime “evet” olsaydý, Bu bir aþk mektubu olacaktý belki de… Ve birkaç buruk cümle deðil, duygu yüklü koca bir sevgi müsveddesi olacaktý. Cümleler, yüzündeki alaycý bir tebessüm nedeni deðil; Kalbinin mutluluk çiçeklerini okþayan hafif bir sevgi rüzgârý olacaktý belki de. O zaman gözyaþlarýmla ýslanmayacaktý bu kâðýt ve yazarken titremeyecekti elim. Ve o zaman, vasiyetimi yazacakmýþçasýna oturmayacaktým masa baþýna. Ölümün tüm çýplaklýðýyla zihnimi doldurduðundaki gibi, Nefes almakta güçlük çekerek almayacaktým elime kalemi. Yok bu tatsýz sözleri uzatmanýn âlemi. Ýçimde sensizliðin tarifsiz elemi…
Dört yýl oldu soramadým, O gün yaðmur gözyaþlarýmý saklamamýþ olsaydý eðer, Yine hayýr diyebilir miydin bana…
Sosyal Medyada Paylaşın:
HALİT ZEKİ Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.