- Eskir herkesin yalnýzlýðý - dedi þair
En çok gülerken ve severken ve sarýlýrken dedim içimden,
duysaydý, bana katýlýrmýydý bilmem..
Þimdi sana ne desem
Kuru, kupkuru bir deniz
Suyunu çok uzaklarda taþýrmýþ
Biraz kuytu
Sonra düþ kutusu
Ama hep çýplak.
Hani cezaevinin avlusunda
Her geceye bir kirpik baðýþlamak
Her güne bir ak
Issýz aðlayýþý sanki
Yolunu kaybetmiþ martý nefesinin
Ürkek, sonsuz ve esir doðarak.
Bu kargaþa, bu arapsaçýna dönmüþ yaþamak
Azar azar
Elinde bir reçeteyle
Ýçeriðini kimsenin bilmediði bir temmuz gününde
Ama mutlu
Bu çok olmasa da, hatta belki hiç bir daha
Arada bir
Telaþla
Nefes nefese kör olmak yaþamak.
Sevgilim,
En çok seni, birde ölümü sevmeyi seçtim korkmadan
Baþýboþ gezinen aðaçlarýn kollarýna saklanmayý
Dalgalý yüzünü o denizin
Hep ýslak
Hep ýslak
Topraðýný seven yüzüm gibi
Yaþama sýrtýný döndüren hayat çizgim gibi
Kýpkýsa dedi çingene
Falýma baktýðý gün
Avucumdaki çizgiyi kim kesmiþti yarýdan
Hiç söylemedim meraklý gözlerine
Bildim hep ama söylemedim.
Sokak ortasýnda kimsesiz
Elim çingenenin elinde
Elim geçmiþin
-kýpkýsa - dedi
Kýpkýsa
Güldüm geçtim
Bildiðimi bilmedi o da.
Sonra mý?
Öyle bir sustum ki anlatamam
Kar altýnda kalan bir karýnca yuvasý gibi
Duvarda asýlý sýradan bir tablo gibi
Ýnsansýz biri gibi
Ben sustuðum zaman seni daha çok özlüyorum
bilmiyorsun
Özledikçe bir tanrýça gibi ölümsüz kokuyor
Saçlarým
Parmaklarým
Susmuþ yaþamým.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.