ne zaman sen gelsen aklýma
yolunu kaybetmiþ bir çocuða dönüyor yüreðim
eksik sokaklarda soruyorum adýný
yarým cümlelerle soluyorum
ne zaman sen düþsen gözlerime ansýzýn
gökkuþaðýyla açýlýyor aram
renkler dibi sürme siyah
ve
alacaya vuruyor beyaz
ah be gözünü sevdiðim
ne zamanki
sana þiir yazmaya kalksam
dizleri titriyor parmaklarýmýn
nefesi boðazýna týkanmýþ
çok sesli bir hüzne düþüyor
sessizliðim
sonrasý
feryat figan aklýmda
sonrasý
sensizlik
ve terk ediyorum içimi yine
ayakucunda kelimelerin
olmadý diyorum
olmadý
beceremedim