Aynadaki Soytarı. ( Her Yol Vuslata Çıkar )

Tüm kitaplar hayatý iki ölüme yazar.
Önü toprak salýncak, ardý aynalý mezar.

Geçtiðim aynalarda bir hayal gölgesiyim
Kasket, pabuç arasý hiçliðin belgesiyim.
Zamaný eskittiðim ruhsuzlar ütopyasý,
Canlý, cansýz ne varsa birbirinin kopyasý.
Bilincimi doðrarken her gün bin bir biçimde,
Ellerimi alkýþlar bir soytarý içimde.
Yalancý baharýmda gerçek hazan benizi,
Vurgun yedim daðlardan seyrederken denizi.
Bir yangýnýn rüzgârý þu kavuran serinlik,
Derinliðimde boþluk, sýðlýðýmda derinlik.
Bir yol tutturmuþum ki, her kývrýmý kördüðüm,
Aynaya her bakýþta bir soytarý gördüðüm.

Bilirim gök çökende taþýyamaz bu zemin,
Tut elimden Habib’im, ya Muhammed-ül emin.

Camdaki buhar gibi uçup gitse sýðlýðým,
Tutup yakamý silkse kalan en son çýðlýðým;
Uyan artýk soytarý zaman hýzlý, zaman dar.
Kendine gel, toparlan bu yol nereye kadar?
Bahar çeþnisi deðil bu kýzýllýk gurupta,
Kolay geçer zannetme kahkahaya vurup ta
Nefsine ram olmuþsun, hayýr bu sen deðilsin.
Eðilecekse baþýn, bir tek Hakk’a eðilsin.
Nesnesi olmadýðýn çerçevenin malýsýn,
Bir emanet gülüþün yýllardýr hamalýsýn.
Gözlerini emerken karanlýðýn gözleri,
Kayboluyor önünde, gidenlerin izleri.
Varlýðýn solgun camda uçmaya mahkûm buðu,
Hicap rengi gülüþün dolduruyor boþluðu.
Tenin ruhunda maske, ruhun teninde bir tül,
Kendi kör sokaðýnda faili meçhul maktul.

Þu halinle yüz sürsen kýblegâhýn yanmaz mý?
Ýçine ateþ düþmez, bir çýngý uyanmaz mý?

Yollar vardý soytarý, boynu kör býçaklarda,
Güneþler uyuturdu urgan salýncaklarda.
Yol ki; zaman adliye. Yol ki; menzili yargýç.
Her baþlangýç bir bitiþ, her bitiþ bir baþlangýç.
Sonbaharý son bilir aklý ermeyen beþer,
Oysa zümrüt tohumlar topraða güzün düþer.

Ýþte þurasý hendek, iþte þurasý bedir,
Hak için hak diyenler, gördü Yaratan kadir.
Gör ki incitmektesin Çanakkale ruhunu,
Yapýþtýrtma yakana þahadet güruhunu.
Onlar üveyiktiler, onlar ki sevda kuþu,
En asil gerçek ölüm, en büyük servet huþu.
Onlar ki sevdasýna gömüldükçe susardý,
Dövsen yakut akýtýr, sövsen cevher kusardý.
Çoðaldýkça öldüler, öldükçe çoðaldýlar,
Onlar aþk kadar güçlü, aþk kadar doðaldýlar.

Terk edilen akýlsa; eþiðin ardý fizan,
Görmek için göz lazým, anlamak için izan.

Yollar vardýr soytarý; yangýnlara yel taþýr,
Yaran þah damarýnda, kirli týrnaklar kaþýr.
Ýçi boþ beþiklerde yanýk ninniler uyur.
Ýhanetin gözü aç, aklýn erdiyse doyur.
Bebek kaný emiyor inlerde yarasalar,
Damarýnda kaný yok, bulunmaz arasalar.
Bir kýzýlca kýyamet gözlerdeki perdeler,
Aydýnlýða mum yakan þaklabanlar nerdeler?
Karanlýða pervane sözde aydýnlýk yüzün,
Her gün birkaç ocaðý dinamitlerken hüzün.
Selam diye çýldýrýr bilmem hangi daðlara,
Hançer saplarcasýna, en görkemli çaðlara.
Ýþte ihanet bu dur döþte saplý, kýrýk ok.
Söküp kurtulmalýsýn, yas tutmaya vakit yok.

Güneþ vurunca baþak, gün be gün solgunlaþýr,
Bilmelisin; baþaklar yandýkça olgunlaþýr.
Her devrin ýþýklarý er geç söner de bir bir,
Bir el tarihi kazýr, bir el tarihe kabir.
Gömülür bu dalgalar kendi derinlerine,
Ayaklarýyla gider ölüler sinlerine.

Eðreti ismi kaldý firavunun, büstünde.
Dün toprak üstündeydi, bu gün toprak üstünde.
Sair vuslat görece, sair sevdalar haram.
Hakk’ý bulmayan sevda hüsrandýr buram buram.
Çok umut vermese, de senin þimdiki halin.
Altýn neslin atisi olmalý tek Nihal in.

Uyanmalýsýn artýk uyanýp görmelisin,
“Bu yol benim” demeli, dimdik yürümelisin.
Yürümek dedikleri; deðil postu sürümek,
Ayak yerde, baþ yüksek, göz ufukta yürümek.
Silkelen kalk soytarý, yürümek vakti þimdik.
Budanmýþ selvi gibi çýrçýplak ama dimdik.

Vuslat dedikleri þey; iki çetrefilli yol.
Bir çift aðlamaklý göz, bir çift yana düþen kol.
Ýki ölümsüz gerçek, iki sýr dolu nokta.
Varlýðýnda eriyip, vücuda gelmek yok da.
Zamanýn düzlemini iki noktadan bölmek,
Biri doðmak ölüme, biri doðuþa ölmek.

Kabir; ufkundan geniþ. Kabir; pencerenden dar.
Dilediðin yerden bak, tüm yol buraya kadar.

Þimdi hesap zamaný…

2004-2011


Sosyal Medyada Paylaşın: