Bir yol anýsýnda sevdim seni. Bir tren vagonunda. Ne son gidiþim bu Ýstanbul’a Ne de son dönüþüm Ankara’dan…
Sen unutmuþ olsan bile, Bu raylar ,bu kaldýrýmlar Bize aðladý hep…. Söyle! Hangi apartman boþluðunda bitti sevdan. Hangi baharýn kýþý bu Bu kadar soðuk ,sert, bu kadar zalim.
Bak! yine ýþýðýmý kaybettim. Yýldýz topluyorum gökyüzünden. Kayan her yýldýza, üzülüyorum ben.
Bu yaðmuru kim býrakmýþ gözlerime… Ellerime acýyý… Ýçime hasreti kim yazmýþ…
Kalem ucunda bir kurþunum þimdi. Destanlar yazýyor , yüreðim… Satýr satýr ,sayfa sayfa…. Bir kurþunluk yüreðim vardý. Oda eriyor, sýcaðýnda…
Bu seni ilk görüþüm, Bir tren vagonunda. Ýlk defa birini sevdim, Ankara , Ýstanbul seferleri arasýnda…
Seval DAÐCI 09.09.2009
Sosyal Medyada Paylaşın:
SEV@L Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.