Sen evli bir kadýndýn/ belki gözlerin yüreðimdeydi! Ama sen baþka tenin yakýnýndayken, her gece Ben çoktan hayatýn terk ettiði çaresizlikteydim… Seni, sen kadar seviyordum ve az sevmekten de, Hani olur ya, bazen hüzün yaðmurla iner Korkuyordum! Unutmaktan senin evli olduðunu…
Ýçimden atamadýðým çýðlýklar yükseliyordu: Her þey, yýllar gibi geçip gidiyordu… Olmuyordu! Yüreðimin yeminiydin… Seni seviyordum Þimdilerde/ anlamýný sorduðum sorularýn karþýsýndayým, Ya cevaplar senden uzak çýkarsa… Ya yanlýþsam, Korkuyorum! Ne olur bakýþlarýnda saklý kalayým…
Sen aslýnda ne çok þeyim olmuþsun/ bilmeden Kendimi varlýðýnla büyütürken… Küçülüyordum! Farkýnda deðildim/ üstelik daha adýný bile bilmiyordum. Belki bu sonbahar çýkmazýnda daha da hüzünlendim, Ama o kadar çok seninle doldum ki-yüküm aðýrlaþsa da, Hani ezilmeye razýyým… Yeter ki seni daha da çok seveyim…
—seni unutmadým; en çok senin olan seni…
Emre onbey
Sosyal Medyada Paylaşın:
emre_onbey Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.