bazen yalnýzlýk limana demir atmak gibidir bazen de bir bank’a oturup denizi seyretmek gibi mavi ile yeþil arasýnda kaybolmak sýkýlgan bir sigara yakmak gibidir hafif bir sersemlik çöker beynine baþlar içini kemiren umutsuz aþk sancýlarý sonra bir vapurun kalkýþýnda bulursun kendini martý sesleri çýðlýðýn olur iki sevgilinin öpüþmesinde görürsün her þeyi sýkýlýrsýn... sýkýlýrsýn... söversin içten içe bu sefer kendi kalkýþýný izlersin bank’tan ayaklarýnda yýllarýn yorgunluðu varmýþ gibi yol alýrsýn kalabalýk kaldýrýmlarda kaybolurcasýna ama hep gittiðin yer ayaklarýnýn götürdüðü yerdir orasý senin evin yalnýzlýðýn okunuyor duvarlardan masa üzerinde ki kalem kaðýtlardan sanki tül perdelerde gizli hayâlin bir resim beliriyor ýþýklar arasýnda o da senin karanlýk gölgelerin hadi konuþ onunla anlat içine yenik düþtüklerini o da týpký senin gibi içi kapalý bir kutu cevap veremez sessizliðine öylece sus pus olup sana bakar ve sen, aðlarsýn yalnýzlýðýna.
Seyyâd-ý Can / Nazým UZUN / RÝZE
Sosyal Medyada Paylaşın:
Nazım UZUN Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.