ÇAĞIN UMURSAMAZ VİCDANINA

Umudu yüreðime ortak edip yollara çýkmak
Ve þöyle seslenmek geliyor içimden:
Durun ey insanlýk! Ýnsanlýðýnýz nerede?
Niçin yoksunuz feryatlarýmda.
Niçin ortak olmuyorsunuz acýlarýma?
Mazlumlarýn feryatlarý týrmalarken kulaklarý, siz nerdesiniz?
Avuçlarýnda taþlar kanarken bir Filistinlinin, sizin yüreðiniz nerde?
Nerede kaldý sevginiz, merhametiniz, mazluma el açan yüreðiniz.
Böyle mi olmalýydýk biz. Böyle umursamaz, böyle vurdumduymaz.
Böyle suskun.

Hayatýn hengamesi aldý yüreðimizi elimizden.
Okulumuz vardý, iþimiz vardý, kariyerimiz vardý.
Biz mi kurtaracaktýk sanki dünyayý?
Ama bilemedik.
Karýnca kadar olamadýk.
Ýbrahim’e aðzýyla su taþýyan karýnca kadar olamadýk.
Bir þey yapamasak da safýmýzý belli edemedik.
Hani demiþti ya karýnca “Olsun yangýný söndüremesem de yolunda ölürüm.
Yerim belli olur. Zalimden yana olmadýðým bilinir.”
Ve ey insanlýk! Karýnca misali en azýndan safýný belli et.
Duaný esirgeme mazlumdan.

muhammet

Sosyal Medyada Paylaşın: