Nasýl öldü derim ki Mehmet’ciðim ben sana. Ölüm hiç yakýþýr mý, yurt için vurulana. Sen ki kanýnla yazdýn,yurdumun daðlarýna. Vur alnýna haydutun vatan bölünmez diye.
Mâteminle analar, nice yârenler yandý. Ak kefenler biçildi, al kanlara boyandý. Yüreklerde yükselen , aðýt dolu figândý: Bayraklarý bastýlar, sîneye vatan diye.
Yoðruldu al kanýnla, bu güzelim topraklar. Her þehit düþüþünde, titrer, düþer yapraklar. Sâyende dalgalanýr, gönderlerde bayraklar. Vur beline kahbenin, Türkiye Türk’ün diye.
Gece nöbetlerinde kýrpmadýn bir an gözün. Ay yýldýzlý bayraða, kanýnla verdin özün. “Caným sana fedâdýr” diyen o kutlu sözün. Çýnlasýn gök kubbede , þehitler ölmez diye.
Ve onlar ki ölümün, kutsalýný seçtiler: Ahde vefâ gösterip, canlarýndan geçtiler. Bal þerbetii yerine, ecel balý içtiler. Melekler kanadýnda, yüksel þehîdim diye..
O þânlý kýna gecen cennetlerde kutlansýn. Hûrîler yârin olsun, vuslata özün kansýn. Rûhu Hakk’a adanmýþ ne sevimli bir cansýn. Rabb’im senle övünsün, “Sevgili Kulum” diye.
Sevim Çiçek Karadeniz Sosyal Medyada Paylaşın:
YAZI YOLCUSU Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.