Adı Zekiydi…

Adý Zekiydi…
Kendisi deðildi zeki!
Birazcýk deliydi!
Ama boþ deðildi…
Yani deli doluydu içi!
Ýçtendi…
Ýçi dýþý birdi…
Yanýnda bir siyah belirti!
Bazen peþinden gelirdi,
Bazen önünden giderdi…
Kendisine ayak uyduramayan gölgesiydi…
Bunu yapaný da bilirdi,
Kendisine ait gölgesi olmayan güneþti!
Ama hep birlikte yürürlerdi…
Zaten hiç ayrýlmadýlar ki!
Ayrýlsalar da beraberlerdi…
Yürekliydi…
Yüreðinin götürdüðü yere giderdi…
Ama dönerdi…
Yüreði tekrar geri getirirdi…
Mertti…
Adý mert deðildi…
Namertti…
Namertliði söylediði her yalana idi…
Yani mertti…
Doðruyu söylerdi…
Cetvelle ölçerdi…
Kelimelerini tartardý, biçerdi, keserdi,
Ama biçerdöver deðildi.
Ara sýra da döverdi,
Ama doðruyu söylettirirdi…
Sözünün eriydi…
Tutamayacaðý sözü vermezdi…
Tutardý, sonra sözü verirdi…
Cahildi…
Ama okuma yazmayý bilirdi…
Cahilliði okuma yazma bilmesinden deðildi…
Bilmediklerinin gerekliliðindendi…
Evliydi…
Hiç görmedi eþini…
Tek görebildiði eviydi…
Belki de o da kendisinin deðildi…
Ama olsun mutluluk onun içindeydi
O da onun içindeydi…
Hayatý bir hikâyeydi…
Hikâyeyi kimin uydurduðunu bilmezdi!
Okudukça geçmiþe gidilirdi…
Geçmiþi o kadar aydýnlýk deðildi…
Mum ýþýðýnda çok þeyini kaybetti!
Hayata dair bir cümlesini sýk sýk söylerdi
“Hayat Bir Gün Bitecekti?”
Adý Zekiydi…
O artýk gitti ve görünmezdi!

MS
05.05.2009
Ýstanbul

Sosyal Medyada Paylaşın: