6.35 otobüsü…

Soðuk bir kýþ günüydü
Seninle ilk tanýþmamýz,
Sabahýn daha kaçýnda olduðunu bilmeden…
Sen içinde uykularla geldin yaný baþýmýza,
Aðýr baþlý bir þekilde durdun öylesine;
Mihmandar gibi hoþ geldin edasýyla…
Üç beþ insanýn uyuduðu…
Uç beþinin uyumaya çalýþtýðý
Bir odan vardý…
Görebildiðim kadarýyla!
Yanýp sönen kýrýk lambanda…
Ve sýrasýyla koridorundan gelip geçen misafirlerinin…
Kalbinde ayrý bir yerin dem tutmuþtu.
Bazen sýmsýcak bir evdin,
Soðuklardan kaçarken…
Bazen bir buket çiçek ile giderdin,
En sevgilisine dokunabilmek için…
Bazense bir hüzün taþýrdýn yüreðinde,
Varabildiðin ölümlerden,
Duyabildiðin acýlardan…
Aslýnda sen her þeydin…
Hiçbir þeyi olmayanýn her þeyi olabileceðini,
Her þeyi olanýn da hiçbir þeyi olamayacaðýný öðreten…
Geceleyin, gündüzlerin, fark ettirmeden…
Sen her þeydin…
Ve her þeyi severdin…
Yaþanýlan hayatlarýn en yalýnýydýn;
Dudaklar arasýnda hecelenirken,
Anlatabildikleri kadar vakit senden uzaklardaydý…
Anlatýlmayanlar ise zamana karþý hürmetten baþka bir þey deðildi…
Ýçinde büyüttüklerini de ancak duyabilenler anlayabilirlerdi…
Ya da kimileri zaten kulak misafiriydi çoðu kez…
Ve duyduklarý;
Ýzinsiz duyabilen kulaklarýn hapsettikleri
Kelepçelenmiþ kelimelerden baþka bir þey deðildi…
Ýlk aþk sende yaþanýrdý belki de;
Gözlerin görebildiði sabahýn alacakaranlýðýn da,
Ýlk dokunuþu aþkýn,
Kýrýlgan elleriyle,
Namahrem yüreklere…
Göz göze gelindiðinde yaþanabilinirdi
Aþk sende…
Ýki kelimede
Bir araya getirilemeyerek söylenmeden biterdi belki de,
Ve keþke keþke diyerek…
Acýsý yürekte oluþan kanser yenikleri,
Gözlerden avuçlara süzülen gözyaþý,
Dudaklardan dökülen mýsralarla ödenirdi…
Bir daha ki sefer diyerek…
Tekrar yola koyulan ise
Ümitlenerek þaha kalkmýþ olan,
Yadigâr bir aþktý!
Yazýlmýþ onlarca mektuptan,
Okunmamýþ milyonlarca cümle arasýnda
Köþe bucak da olsa
Her zaman karþýma gelen
Seni seviyorumdu…
Ve hiçbir zaman da nerede ve nasýl okunacaðýný bilmeden beklemeler…
Cevabý olmayan sorular gibi?
Her sabaha artýk erken kalkmalar…
Heyecanla!
Göz kapaklarý aralanmadan…
Çapaklar dahi çakýl taþlarý kadarken…
Yola çýkýþlar…
6.35 otobüsünde tekrar görebilme ümitleriyle…
Ve hayal kýrýklarý ayný saatlerde…
Ayný otobüste…
Yok, olduðuna inanmayarak
Tüm koltuklara güller býrakasý geliyor
Ýnsanýn içinden…
Ama hayat nafilelerle dolu bir kere…
Ýlk aþkta olsa yaþanmayan,
Nafile iþte tüm beklentilerin son duraklarý…
Sen gibi 6.35 otobüsü
Son duraðý görmeden,
Ýnmek gibi bir þey hayat…

MS
02 Ekim 2007
Ýstanbul










Sosyal Medyada Paylaşın: