üþüsem Ýstanbul düþüyor sabahýn gözlerine bakýr yüzeylere süzülüyor inançsýzlýðýn dokunsam kadýn dudaklarýna çýðlýk þiddetinde sessizlik soluyor bu kent bizi soðuran çan seslerinde duruyor gölgenin yanaþmasý mutluluða barikatlar azat edildi sensizlik serbest býrakýldý adý; ayrýlýk kimseyi öldürmedim, kimse ölmedi içimde
ateþten kýrbaçlar yaðmur türküleri söylüyor kýrýlan bileklerim yüreðimin yeminlerine dil tenimde terinin kokusu gelip gelip seni vuruyor aný kýyýlarýma
günahýný topraðýma býraktýn adý; memleket korkunun resimlerde gölgelediði anlarý anlatýr üþür ezgili gidiþlerin acýsýný kýrýk tuþlarýna raðmen piyano ay ýþýðý yol tutar önümüzde biz gece kelebekleri ölüm soluðunda can verdik
kimliksiz iki yüreðe soyunan iki katil
AsevimLi
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ali Sevimli Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.