Adý Eylül’dü, Güzden hüzünlüydü yüzü Sarýydý hasretin yüzüne düþen gölgesi Dilinde ayný türkü Yalnýzlýðýný söylüyordu ayrýlýða Çok giden uðurlamýþtý uzaklara Yüreði ýssýz bir limandý þimdi
Adý Eylül’dü Güzden hüzünlüydü yüzü Hazanda güldü Bekledikçe neler birikti içinde Ne yaþlar kurutmuþ Ne küller soðutmuþtu Yanýklarý dursa da yangýnlarýn Ne acýlar unutmuþtu
Adý Eylül’dü Güzden hüzünlüydü yüzü Solgun yapraklar gibi Dilinden bir “ah” döküldü Tenince beyazlaþýyordu saçý Eski gece siyahlýðý Hangi ellerde çiðlenip Hangi þafaklarda yitti kim bilir
Ve kimeydi bu amansýz vefa Kimdi bu suskun beklediðin Gençliðini kime içirdin ki Yýllarýný dumanladý yüzüne Kirpiklerinde ýslanan Gözlerinde buðulanan kim Yanaðýnýn al çukurlarýnda Yaðmurlara tuttuðun kim Dilinde pranga olup Dudaklarýnda kýpýrdanan Önce fýsýldayýp Sonra yuttuðun kim Söyle mahrem sýr bilip Gönlünde unuttuðun kim