Hayatýn baskýsý hafifleyecekti göðsümde,
Aç olanla aç,ölenle birlikte ölseydim;
Gecenin gözlerimdeki siyahý azalacaktý
Kendi ülkemde bir yabancý olmasaydým
Ben kendimden çok uzaklarda
Hatta gözyaþlarýmdan bile uzakta yaþarken,
Uzaktaki bir sürgün aç insanlar için ne yapabilir ki?
Heyhat!þairin yas tutmasý dövünmesi,
Ne fayda saðlar ki!...
Ben ülkemin topraðýnda bir buðday baþaðý olsaydým,
Ölümün elini, tanelerimle bir çocuðun ruhundan uzaklaþtýrýrdým,
Ülkemin bahçesinde olgun bir meyve olsaydým,
Aç bir kadýnýn çiðnediði yiyeceklere tat katardým,
Yurdumun güzel göðünde bir kuþ olsaydým,
Bir adamýn bedeni üzerindeki mezar gölgesini silerdim...
Heyhat!....ne tarlalarda bir buðday baþaðý,
Ne de bahçelerde dolgun bir meyve,
Dili baðlanmýþ,elleri zincire vurulmuþ,
Gözleri yaþlarla dolmuþ,
Ortasýnda zamanýn alevlenmiþ bir Ben!...
yýl:20.12.1999
saat:21.15-21.45
Elazýð-Merkez
EROL KEKEÇ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.