Terk'i İstanbul

Sabahýn koynundan
Yükselmeden güneþin sarý yüzü
Ardýmdan bile bile itti beni Rumeli’nin rüzgârý
Gözlerime kararmýþ kan topaklarý birikirken
Yürüyen hiçbir þey yoktu ardým sýra
Ne son hayata doðru
Ne de yeni bir baþlangýç bir baþka zamana




Göç çýðlýklarýyla kararan adýmlarýmda
Ayak parmaklarýmý hissedemedim bir ara
Çaðýrýldýðým yere giderken
Öldürürken gülümseten tek ölümmüþ
Seni düþleyerek yokluðun koynuna sokulmak
Tattýðým bu soðuk serinlikte
Vardan yok olmak




Yýllarýn vaveylasýnda tevafuk düþlerimde
Gülhanede bir kýr kahvesinde otururken
Sarayburnundan serenat yapmýþtým silüetine
Dokuzuncu senfoniyi mýrýldanýrken dalga seslerin
Týlsýmlý yüreðinin melodisini duyuyordum
Veda buselerimde




Gördüðüm son görüntü
Beylerbeyi sahiline sýrnaþan bir vapurdu
Baðrýma sarýlýp kabaran bir tuðyan
Marmaradan yükselen buhurdu
Bu kancýk þehrin ferimi eriten özüydü sanki
Direnmek, direnebilmek
Her lokmasý zehirli þehre
Öyle diyordum ya kendi kendime
"Umut sende,,




Galatadan seyre dalmýþtým vakur bakýþlarýmla
Umutla sarnýcýna dolandýðým günlerimi
Nereden bilirdim beyoðlu sokaklarýnda kör dehlizlerde
Adýmýn her harfini býçaklayacaðýný
Her dem vurduðumda ulan Ýstanbul
Her sütunun her adýmýn metafiziði aþarken
Ýhtiþamýna aldanan bir seyyahtý tenim




Leyli leyli
Tunç kanatlý bir kartal edasýnda býrakmýþtým
Yedi tepesinide
Þaþkýn iklimlerle baþlayýnca savaþlarým
Býldýrcýn kadar çaresiz yakalandým senin ellerine
Çeperimde ayaklarýma doladýðým iplere teslim olurken
Üveyliðim senden doðdu iliklerime
Kapattýðýn kafeslerde muhacir kalýrken
Bitti ! Öpüþmeyeceðim artýk zemherinle




Dudaklarýmýn kývrýmýna sakladým kavlimi
Býraktým siyah çelenkleri gönlüne
Gidiyorum
Ey Ýstanbul
O koskoca yüreðine bir benimi sýðdýramadýn....




Kýymetli þair dostum, Faruk CÝVELEK beyefendiye bu muhteþem düet için teþekkür ediyorum.....





Neþe CÖMERT_Faruk CÝVELEK
15 eylül 2010

Sosyal Medyada Paylaşın: