BEN VE O ( İSTANBULLU )

BEN ve O
( ÝSTANBULLU )


Ah þu dayanýlmaz sancý...
Çiviler koyuyor döþeklerime.

Rahatsýzým...
Baþým altý , taþ döþek...
Ýstanbul çocuðuyum ben.

Ve yine, göremedim O nu,
bu gün.
Ýçimde, buruk tadýyla hüzün.

Açtým gözlerimi...
Ayný rüya kesti geceyi.
Ve Cizre de 32 kadýn,
kucaklarýnda paramparça çocuk cesetleri.
Anca ölüm düþlenir,
Pembelere, alacalara boyanýr.
Dað baþlarýnda...

Kalabalýk koridor...
Herkesler geçiyor...
Aranýyor gözlerim ;

Bekliyorum...
Gelecekler eninde sonunda...
Þükür bu güne de, bunada.
Silah sesine, hafif hafif aþinayým.
Korkmam diyorum, gelsinler.

Gelse kucaklarým...

Kaçacak mýyým ?

Seviyorsam söylerim...

Ölüm benide bulur mu ?

Þair miyim ................................?

Duydum...

Düþtü bir kalaþnikof emniyeti.
Þarjörlerde azgýn kurþunlar...
Dolu dizgin, yiv setlerine koþuyor.
Dönüyor mermi, dönüyor dünya...

Yeþil giymiþtim bu gün...
Nereden bulaþtý bu kan rengi... ?
Rengi deðil, kan bu,
vuruldum.


Yüreðim yaralý , sevdalýyým.


Þiir mi bu Ýstanbullu... ?

Senin kaderin mi benim derdim ?

KEREM BOZOÐLU

Sosyal Medyada Paylaşın: