CANIM AİLEM

Güneþ ufukta aðýr doðar
Mor sümbüller hep ona aðlar
Yeþiller üstümde ardýma bakar
Benim caným ailem

Ýnsan günün birinde
Gidiyor gurbet ellerine
Sinesine taþ basýyor
Caným ailem diye diye

Kýþ gelir bir hüzün çöker
Yaðmur yaðar soðuk olur
Ocaktan ayrýlan çocuk
Caným ailem der durur.

Ana hasreti babadan farksýz
Gurbet acýsý ölümden farksýz
Kalbim büyük yara baðlar
Caným ailem benden bahtsýz

Koyun sürüden ayrýlýnca
Yalnýzlýk ölümden farksýz olunca
Geri gelmek istemez
Ecel onu hayttan alýnca.

Yalnýzlýk artýk çekilmiyor
Günler çok ki tükenmiyor
Sabýr deyip geçilmiyor
Caným ailem sissiz olmuyor
Sosyal Medyada Paylaşın: