topraðýn karasýnda
þarkýsý biter yaðmurun
aðaç köklerinin susamýþ hali
týrmanýrken seslerimizin sarnýcýna
kýrký çýkmamýþ gibidir gün
bakýþlarý deðiþir güneþin
öylesine tutsaklýktýr yamacýnda yürümek
iliklerimize deðen bir alev yarasýdýr ki
kaoslarýn acý huzmesi geçiyor ruhumdan
nefesimi sýyýrýyorum gövdesinden duygularýn
ayrýlýk tekamül etmeden tüm hücrelerime
zaman durur mu ki
yine mevsim olur damarlarýmda dolaþan kan
bir beyitin güncesinde
çiçekler açacaðým sanki ab-ý hayat
sarýlýrým düþsel girdaplarýn himayesine
özlemler yakalarým kimliksiz
derviþ misali
iklim deviren kuþlarýn kanat nefeslerinden
dökülürüm
annemin oyalý yazmasýnda
solgun beyaz güllerin yanýnda
tomurcuk olur son tebessümüm
ama sen yinede unutma
bulutlarýn ýþýklarýný söndür giderken
susuz mezarlara yaþlarýný deðdirmeden yaþamýn öteleri
kara si mgelere mil çekip
aðlamayacaðým
çünkü hala mavidir gökyüzü gözlerimde
........