sevmeyi unuttum

ay seli vurdu ikiz gecelere
ne deniz vardý
ne de bir ýrmak;
yakamozlandý
yakalandý þehir ýssýzlýða
baþtan baþa çýrýlçýplak.

bulutsuz yüzüyle gülüyordu ay
hiçten bir geceye içten kahkahalarýný savururken
benken sen oluyordum
senken ben;
ne kadar erken gelmiþim bu dünyaya
ne kadar erken yazýlmýþ adým hayat kütüðüne!

niye!
oysa ben þan katmalýydým aþkýn þanýna
yakýþaný katmalýydým güzel sevgilere,
piþman olmadan sevmeliydim sevebildiðim kadar
ister boktan bir sokakta ateþli yosmayý
isterse köþe baþýnda þemsiyesiyle bekleyen bir kadýný.

galiba sevmeyi unuttum ben;
nasýl sevilirdi ki!
yaðmurda el ele yürürken her iki sevenin saçlarý ýslak
ve kursaklarýnda bir lokma yokken
yürekleri týka basa aþkla dolu olur muydu sevenlerin,
gidenlerin ardýndan aðlanýr mýydý;
kalbim karýþtý benim,
sevdiðinin penceresinin altýnda ýsýlýk çalmak
bir iþaret almak için sokak lambasýnýn altýnda yýllanmak var mýydý;
var mýydý eski þiirlerimde Çaðaloðlu Yokuþu’nda adýmlarýný saymak!

hatýrladýðým kadarýyla bir þarký vardý
biraz hüzzam
biraz kývrak…

sevilesiceler,
ay seli de aksa
güneþ çaðlayanlarý da düþse yüreðime
galiba ben sevmeyi çoktan unuttum;
tuttum sözümü erkekçe
ölünce su perileri
ben de kurudum.

ö.n
Sosyal Medyada Paylaşın: