Ýnanç Tanrý’nýn eteðine baðlanmýþ
çirkefçe gülüyor bana
ya ben !
Kayýp anlarýn yasin diliyle
tekerrür dualardan ibaretim
yastýðýmda ölüsü içine gömülmüþ
sarý sayfalar durur
hep inleyen tuzaklar yakarýr
avuçlar; karanlýk gecenin sesiyle intihar ettiler
yok dileyecek sedalarým
duasý kýrýlmýþ kanatlarýmýn
umudu rahmetin gönlüne baðladým
düþtükçe ben
kapanan sayfalar þuursuzca dirildi
hele arsýz topraðýn dinmeyen sesleri
rahmetin düþman yüzüne gülendir
mahþeri sonsuzlukla yolladým
gelmeyecek hiç kimse ve ölmeyecek
ben öleceðim hem de karanlýðýn titrek elleriyle
nereyi gezsem bir cami yaralar beni
belki de bir türbe
içinde ýssýz dualarýn gömüldüðü
ortasýnda hançerlendim bu þiirin
en dibinde canlý duruyor merhamet
ben âmâ bir ölü…
Med