Ayın suyla öpüştüğü yerdeydik..

Ay ýþýyordu..
Biz,bir roman okurunun düþ kahramanlarýyken,
Hiçbir zaman bilemedik bizi yazanýn kim olduðunu..

Aþka duyduðumuz aþktan,
O daðlarýn arkasýndaki baþka hayatlardan,
Uzak dokunuþlardan,
Suya karýþan ay ýþýðýndan,
Ayýn suya muhtaçlýðýndan ve gidenlerden söz ediyorduk..
Geceydi..
Tenimizi bir bebeðin süt diþleriyle ýsýrýyordu soðuk.
Göremiyorduk birbirimizin yüzünü,
Yalan söylemeye dilimiz varmýyordu..

Sakallarýma asýlmýþ erkek bir geceyi,
Yumuþak tenli bir sabaha kavuþturmak isterdim.
Sen,çocuk gibi güler çocuk gibi kýzardýn.
Kýyamazdýn içindeki çocuðun öfkesine..
Geceydi...
Soðuktan kamaþýyorduk..
Ayýþýðý,konuþtuklarýmýzýn kýyýsýndan geçiyordu.
Þiir,bütün romantikliðiyle terk ediyordu bizi yavaþ yavaþ..
Oysa bir tek týrnak iþareti ki,
Hangi sözü içine alsa,
Þahane bir tebessüme teslim ederdi bizi..

Dedim ya geceydi...
Ýhtiyar denemeyecek kadar acemi,
Genç sayýlamayacak kadar karamasardýk..
Ay ýþýyordu..
Þiirin kýyýsýndan bir çay akýyordu.
Biz ayýn suyla öpüþtüðü yerdeydik..

Sosyal Medyada Paylaşın: