IŞIĞA HASRET KALBİM

Bir ýþýk gördüm...
Ah karanlýkta kalan kalbim!
Nasýl da sevindi þimdi.
Çocuklar gibi...
Hakký deðil miydi sevinmek?
Bunca karanlýktan sonra görmek
Ve belki de görünmek...
Ah ýþýða âþýk kalbim!
Siyah sana yakýþmýyor.
Aydýnlýkla görünmek,
Seni daha bir açýyor.
Aydýnlýk...
Kalbime bir ýþýk serpti.
Meftun oldu güzelliðine...
Ardýndan koþtu belki tutar ümidiyle...
Ama uzattýðý ellerinde
Sadece aksi kaldý.
Ah kalbim!
Nasýl da sevinmiþti!
Þimdi elinde birkaç pýrýltý,
Kalbinde hüzün ve büyük bir çarpýntý
Sadece bunlar kaldý.
Aynadan yansýyan bu kadar olurdu tabii...
Terk edip gidici...

Bir ýþýk gördüm...
Uçsuz bucaksýz bir alaný kaplamýþtý.
Masmavi denizi, altýn sarýsýna çalmýþtý.
O güzellik karþýnda,
Kalbim nasýl da aðlamýþtý...
Ama önünde gezinen âþýklardan,
Ona az bir huzme kalmýþtý.
Vakit ilerledikçe
Bu ýþýk da azaldý.
Hüzne aþina kalbim,
Bak yine nasýl daraldý?
Neden?
Denizi mesken edinmiþti...
Neden çabuk tükendi?
Kalbimi karanlýk hücresine
Tekrar geri gönderdi.

Bir ýþýk daha gördüm...
Nur topu gibi sanki...
Ah zavallý kalbim!
Tekrar öne atýldý...
Buna ne diyorsun?
Yitirdiðin umudu mum ýþýðýyla arýyordun.
Ýþte sana büyük, çok büyük bir mum...
Ýsi, dumaný yok,
Yakmak için kibrite,
Çakmaða ihtiyaç yok...
Bunlarla avuttu kendini,
Ve düþtü peþine...
Ama nereden bilebilirdi ki onun da gideceðini?

Iþýða hasret kalbim!
Ne avunursun bunlarla?
Seni býrakýp giden aþklarla
Ne vakit harcýyorsun!
Kýr, karanlýk lambaný!
Kaynaðý bulmalýsýn...
Ben iþittim azýcýk, adýna Güneþ derler.
Öyle bir ýþýðý var ki...
Aydýnlanýr her yer.
Dereler, tepeler, yerler ve gökler...
Senin küçük hücren mi?..
Güldürme beni...
Deðil küçük hücreni,
Hem âlemi ve evreni...

Ah kalbim!
Sen çok acý yaþadýn...
Hadi gül, gül de artýk bul neþeni...
Kýrýntý ýþýklarla doldurma kalp mideni...
Hadi,
Geç karþýsýna da ýsýt uyuþmuþ benliðini...
Iþýða hasret kalbim!
Hadi hisset kendini...

Ýkram Arslan

Sosyal Medyada Paylaşın: